„Podobnie jak prorok Eliasz, także wszyscy święci Karmelu zostali ukształtowani w szkole duchowego ognia. Poza tym intymna relacja Zakonu z Maryją znajduje swój najbardziej autentyczny wyraz doświadczeniu miłości, a miłość ta sprawia, że historia Zakonu staje się pieśnią uwielbienia dla naszego Boga”.
Otrzymujemy w darze niezliczony zastęp braci i sióstr, którzy poświęcili życie Bogu, przyjmując pouczenia Boskiego Mistrza i naśladując Jego życie, braci i sióstr, którzy oddali się na służbę Dziewicy Maryi przez modlitwę, przez oddanie się w darze na sposób ewangeliczny, przez miłość do dusz. Zdarzało się, że miłość ta została przypieczętowana krwią.
Widzimy ich przed naszymi oczami: pustelnicy mieszkający na Górze Karmel, bracia żebrzący z pierwszych wspólnot średniowiecznych, nauczyciele i kaznodzieje, misjonarze i męczennicy; albo mniszki, które przyczyniły się do duchowego wzrastania ludu Bożego tajemniczą płodnością swojego życia kontemlacyjnego. Albo jeszcze zakonnice, które ukazywały oblicze Chrystusa braciom i siostrom w świecie poprzez swój apostolat w szpitalach i w szkołach, przede wszystkim w krajach misyjnych. Czy wreszcie świeccy, którzy żyjąc w świecie umieli ucieleśniać ducha Karmelu. Cała Rodzina Karmelitańska, która żyje już w Ojczyźnie pod przewodem Maryi swojej Matki, stanowi naszą radość i nasze uwielbienie dla Ojca niebieskiego.
Mogą być święci wielcy, których cały Kościół czci i przyzywa w swojej liturgii, lub święci pokorni, których zna niewiele osób poza Zakonem, ale wszyscy poprzez swoje życie ukazują tajemnicę świętości w intymnej relacji z Bogiem, która rozciąga się następnie na codzienne obowiązki we wspólnocie wiary i miłości z Niepokalaną Matką Boga, Patronką Karmelu. Jest Ona niezrównaną formatorką przyjaciół Chrystusa; przyodziewa ich habitem Zakonu, aby mogli odzwierciedlać w swoim życiu jej cnoty zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie.
Wszyscy święci karmelitańscy pozwolili się kształtować na obraz błogosławionej Dziewicy Maryi, żyli w wewnętrznej z nią bliskości i byli jej apostołami. To od niej nauczyli się żyć w Chrystusie, żyć Chrystusową miłością; pozwolili, by ona natchnęła ich, by poświęcili swoje życie Kościołowi i duszom. Zatem życie Dziewicy ma absolutnie pierwszorzędne znaczenie w doświadczeniu wszystkich karmelitańskich świętych.
Módlmy się, aby przykład tych świętych wzbudzał nowe pokolenia świętych braci i sióstr; takich, którzy, tak jak oni, żyjąc w głębokiej czci dla Jezusa Chrystusa i służąc Mu z czystym sercem i dobrym sumieniem, umieliby poświęcać się dniem i nocą razem z Maryją kontemplacji Słowa i wielkodusznej służbie ludzkości. Wreszcie prośmy, aby ten przykład naprawdę nas zaraził, przekazując nam wielką i konkretną miłość do Chrystusa, do Kościoła i do całego świata.
