Miejsce, gdzie znajduje się klasztor Karmelitów, zwane jest w Lublinie „Na Czwartku”. Za początek fundacji uznaje się rok 1680. Sto cztery lata później w 1784r. został konsekrowany kościół pw. Św. Proroka Eliasza przez biskupa sufragana lubelskiego Jana Kantego Lenczewskiego. Obecny wygląd starego klasztoru i kościoła zawdzięczamy projektowi autorstwa Pawła Antoniego Fontany, którego pobyt w Lublinie został potwierdzony w lipcu 1741r. W styczniu 1810r. na terenie Lublina trwa akcja przesiedlenia zgromadzeń zakonnych. Zgodnie z poleceniem władz Księstwa Warszawskiego, Karmelici musieli opuścić swój kościół i klasztor. Do klasztoru władze sprowadzili Karmelitów Bosych, ale już w 1835r. nakazano przejść im do kościoła opuszczonego przez ss. Wizytki.  Kościół i klasztor św. Eliasza przekazano Bonifratrom, którzy od 1839r. prowadzili tutaj szpital p.w. Św. Jana Bożego. Po upadku powstania styczniowego zostali objęci kasatą i opuścili klasztor w 1864r. Wtedy klasztor przeszedł w zarząd władz diecezjalnych do roku 1969, kiedy to decyzją Kurii Biskupiej w Lublinie oddano świątynię św. Eliasza Karmelitom. Dziś Karmelici zamieszkują współcześnie wybudowany budynek, bezpośrednio sąsiadujący ze starą częścią klasztoru. W starych zabudowaniach klasztoru znajduje się Szpital św. Jana Bożego. Karmelici posługują w dawnym kościele pw. Św. Proroka Eliasza.  Kościół ten, choć nie posiada ani cudownego, ani słynącego obrazu, za sprawą Karmelitów stał się propagatorem kultu maryjnego. Karmelici posługują w szpitalu jako kapelani, służą także kierownictwem duchowym i modlitwą.