Przypominamy list papieża Benedykta XVI, który w 2007 roku skierował list do Braci i Sióstr Naszego Zakonu w związku z osiemsetleciem powstania Reguły Karmelu. Z perspektywy czasu staje się on wciąż aktualnym przesłaniem dla całego Zakonu.
LIST JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚCI BENEDYKTA XVI
DO ZAKONU BRACI
NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY Z GÓRY KARMEL
Z OKAZJI OSIEMSETLECIA “REGUŁY ŻYCIA”
Do Zakonu Braci
Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel
Z radością dowiedziałem się, że Wasz starożytny i znakomity Zakon przygotowuje się do obchodzenia w czasie Kapituły, która odbędzie się we wrześniu, osiemsetlecia zatwierdzenia przez świętego Alberta, patriarchę Jerozolimy (1205-1214), pierwszej reguły, tzw. „formula vitae”, stanowiącej inspirację dla łacińskich pustelników, którzy osiedlili się „przy źródle na Górze Karmel” (Reguła Karmelitańska 1). Jest to pierwsze uznanie przez Kościół tej grupy ludzi, którzy porzucili wszystko, aby żyć oddając cześć Jezusowi Chrystusowi, naśladując wzniosłe przykłady Najświętszej Maryi Panny i proroka Eliasza. W czasie postępowania kanonicznego wniesiono pewne poprawki, po czym, w roku 1247, mój poprzednik, papież Innocenty IV, zatwierdził Regułę.
Z powodu szczęśliwego zbiegu okoliczności Zakon Karmelitański obchodzi w tym roku także inne ważne rocznice, uznawane za szczególne momenty łaski, takie jak siedemsetlecie pobożnego odejścia świętego Alberta z Trapani, nazywanego Pater Ordinis, czy czterechsetlecie przejścia do życia wiecznego świętej Marii Magdaleny de’ Pazzi, mistyczki Karmelu. Zatem z wielką wewnętrzną radością wyrażam moje współuczestnictwo w głębokich duchowych przeżyciach, jakie staną się udziałem Rodziny karmelitańskiej w czasie Kapituły.
Pierwsi karmelici udali się na Górę Karmel, ponieważ wierzyli w miłość Boga, który tak umiłował świat, że dał swego Syna Jednorodzonego (por. J 3,16). Oni to przyjmując w swoim życiu panowanie Chrystusa pozwolili, by przemieniła ich Jego miłość. Jest to podstawowy wybór, przed którym stoi każdy chrześcijanin. Mówiłem o tym w mojej pierwszej encyklice: „U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie” (Deus caritas est, 1). Jeśli wyzwanie to dotyczy każdego chrześcijanina, ileż bardziej musi odczuwać jego zew karmelita, którego powołaniem jest wstępowanie na szczyt doskonałości!
Wiemy jednak dobrze, że wcale nie jest łatwo przeżywać wiernie to wezwanie. W pewnym sensie trzeba przywdziewać zbroję, by chronić się przez zasadzkami świata. Wspomina o tym także Reguła karmelitańska: „Przepaszcie swoje biodra pasem czystości. Serce umacniajcie świętymi rozważaniami, jest bowiem napisane: 'święte rozważanie ustrzeże cię’. Włóżcie na siebie pancerz sprawiedliwości, abyście miłowali Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całą swoją mocą, a swego bliźniego jak siebie samego. W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego” (nr 19). I jeszcze: „ Miecz zaś Ducha, to jest słowo Boże (por. Ef 6,17), niech przebywa obficie w ustach i sercach waszych. To zaś wszystko, co będziecie czynić, czyńcie zgodnie ze słowem Pańskim” (nr 19). Wiele kobiet i mężczyzn osiągnęło świętość żyjąc z twórczą wiernością Regułą karmelitańską. Patrząc na nich, podobnie jak na wszystkich innych uczniów, którzy wiernie szli za Chrystusem „mamy z nowego tytułu pobudkę do szukania Miasta przyszłego[419] i równocześnie poznajemy najpewniejszą drogę, po której wśród zmienności świata stosownie do właściwego każdemu stanu i warunków będziemy mogli dojść do doskonałego zjednoczenia z Chrystusem, czyli do świętości” (Konstytucja Lumen gentium, 50).
Temat Waszego zgromadzenia kapitulnego – In obsequio Jesu Christi. Modląca się i prorokująca wspólnota w świecie, który się zmienia – dobrze oddaje charakterystyczny styl, w jakim Zakon Karmelitański stara się odpowiedzieć na miłość Boga przez życie przeniknięte modlitwą, braterstwem i duchem proroczym. W sercu Waszej Reguły znajduje się zalecenie, by spotykać się każdego ranka na celebracji eucharystycznej. W eucharystii bowiem „odsłania się zamysł miłości, który kieruje całą historią zbawienia (…) a całe Boże życie dociera do nas i udziela się w formie sakramentu” (adhortacja apostolska Sacramentum caritatis, 8). Byli tego w pełni świadomi już pierwsi karmelici, którzy dążyli do osobistego uświęcenia przez codzienne uczestnictwo w Uczcie eucharystycznej: codzienna celebracja eucharystii zapoczątkowuje bowiem „proces przekształcenia rzeczywistości, którego kresem ostatecznym będzie przemienienie całego świata, aż do stanu, w którym Bóg stanie się wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15, 28)” (Ibidem, 11).
Ze wzrokiem utkwionym w Chrystusie i ufając w pomoc świętych, którzy w ciągu ośmiu wieków realizowali zalecenia Reguły Karmelu, niech każdy członek Zakonu Braci Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel czuje się wezwany do bycia wiarygodnym świadkiem wymiaru duchowego właściwego każdej ludzkiej istocie. W ten sposób wierni świeccy będą mogli odnaleźć we wspólnotach karmelitańskich autentyczne „«szkoły» modlitwy, w której spotkanie z Jezusem nie polega jedynie na błaganiu Go o pomoc, ale wyraża się też przez dziękczynienie, uwielbienie, adorację, kontemplację, słuchanie, żarliwość uczuć aż po prawdziwe « urzeczenie» serca” (Jan Paweł II, List apostolski Novo millenio ineunte, 6 stycznia 2001, 33). Niech Najświętsza Maria Panna, Matka i chluba Karmelu, towarzyszy karmelitom i karmelitankom, członkom Trzeciego Zakonu i wszystkim, którzy z jakiegokolwiek powodu są członkami wielkiej Rodziny Karmelu, i niech uczy ich, jak być posłusznym Słowu Boga i jak zachowywać je w sercu, codziennie je rozważając. Niech prorok Eliasz czyni ich zazdrosnymi wyznawcami Boga żyjącego i niech prowadzi ich na świętą górę, gdzie będzie im dane poczuć „łagodny powiew” Bożej Obecności.
W tym duchu, prosząc dla całej Rodziny karmelitańskiej o obfitość darów odnowionej Pięćdziesiątnicy, która pomnoży jej gorliwość dla Pana, wszystkim udzielam z serca, mając szczególnie na uwadze członków Kapituły, Apostolskiego błogosławieństwa.
Castel Gandolfo, 14 sierpnia 2007
BENEDICTUS PP. XVI
