25 maja - Święta Maria Magdalena de' Pazzi, dziewica
Maria Magdalena pochodzi ze szlacheckiej rodziny de’ Pazzi z Florencji, która już w XV wieku miała wielkie wpływy polityczne.
Urodzona 2 kwietnia 1566 roku została pobożnie wychowana i od dzieciństwa przejawiała głęboki zmysł obecności Boga, żarliwą miłość do eucharystii i silną skłonność do umartwiania się.
Za radą jej spowiednika została dopuszczona do pierwszej komunii świętej w wieku dziesięciu lat, co było sprzeczne z obyczajami epoki. W wieku siedemnastu lat została przyjęta przez mniszki karmelitanki do klasztoru Santa Maria degli Angeli we Florencji, swoim rodzinnym mieście. Podczas nowicjatu ciężka trwająca dwa miesiące choroba doprowadziła ją na skraj śmierci, tak że wcześniej dopuszczono ją do ślubów zakonnych. Jednak wyzdrowiała. Była przez lata zakrystianką i przez sześć lat mistrzynią nowicjatu. Miała także pod opieka młode profeski, a w 1604 roku została wybrana zastępczynią przeoryszy. Niewymowne cierpienia fizyczne i ciężka próba duchowa wystawiły na próbę jej cierpliwość i została ubogacona przez Boga nadzwyczajnymi łaskami. Zmarła 25 maja 1607 roku. Beatyfikowano ją w roku 1626, a kanonizowano 28 kwietnia 1669.
Z głębokim życiem duchowym łączyła skrupulatne wypełnianie ślubów zakonnych i prowadziła ukryte życie modlitwy i wyrzeczenia. Przepełniało ją „niespokojne pragnienie” odnowy Kościoła: widziała pilną konieczność reformy i miała pragnienie jego rozwoju, ofiarowując siebie, aby kapłani, nazywani przez nią „Chrystusami”, stali się na powrót światłem świata, a niewierni powrócili na łono Kościoła. „Podstawą duchowej budowli (rozwijanej jednak w sposób niezupełnie organiczny) jest miłość: stworzeni przez Boga z miłości i do miłości, tą właśnie drogą powinniśmy do Niego powracać. Miłość jest miarą postępu w powrocie duszy do Boga. Podstawową funkcją miłości jest jednoczenie duszy z Bogiem. Życie duchowe jest jakby okręgiem poruszanym przez miłość, która w Bogu ma punkt wyjścia i punkt dojścia”. Święta Maria Magdalena de’ Pazzi miała także czułe nabożeństwo do Matki Bożej i przyczyniła się w znacznym stopniu do pogłębienia karmelitańskiego nabożeństwa do „Przeczystej Dziewicy” twierdząc, że pięknem Maryi była jej czystość, która zjednoczyła ją ze Słowem w Boskim macierzyństwie.
Jej doświadczenia mistyczne zebrane są w „rękopisach oryginalnych”, jak nazywa się notatki, które jej współsiostry spisywały odnotowując to, co robiła lub mówiła w czasie swoich ekstaz i „nadmiarów Bożej miłości”, i które poddawały pewnej „weryfikacji” konsultując je z samą świętą. Są to rękopisy: „Quaranta giorni”, „Colloqui”, „Revelatione e intelligentie”, „Probatione” i „Rinnovatione della Chiesa”, a także „Wiadomości” i „Listy”.
