Aktualności

14 czerwca - wspomnienie św. Elizeusza, proroka

Data publikacji: sobota, 14-06-2025

Każdy z zakonów ma swój własny kalendarz, który zawiera kilku „dodatkowych” świętych, którzy są w jakiś sposób szczególnie związani z tym zakonem. Pozwala nam to świętować naszych świętych, nawet jeśli nie są oni zazwyczaj czczeni przez resztę Kościoła. W przypadku karmelitów kalendarz zawiera niektórych świętych, którzy sami byli zakonnicami lub braćmi karmelickimi, takimi jak Franciszka d'Amboise lub Tytus Brandsma. Zawiera on niektórych świętych, których święto jest obchodzone przez karmelitów z większą uroczystością niż przez resztę Kościoła: na przykład Teresę z Ávili lub Jana od Krzyża, ale szczególnie Matkę Bożą z Góry Karmel. Ale najbardziej niezwykłą częścią naszego kalendarza jest obecność dwóch wielkich postaci Starego Testamentu, które czciliśmy ze względu na ich znaczenie dla tradycji karmelitańskiej: Eliasza i Elizeusza.

Zarówno Eliasza, jak i Elizeusza znajdujemy w Księgach Królewskich, mniej więcej w jednej trzeciej Starego Testamentu. Żyli w czasach, gdy Izraelem rządziła seria królów, którzy mieli różne nastawienie do wiary w Boga Izraela. Po słynnym doświadczeniu Boga przez Eliasza w ciszy góry Horeb, namaścił on Elizeusza na swojego następcę. Elizeusz orał pole, a za pługiem ciągnął go zaprzęg dwunastu wołów. Eliasz okrył go swoim płaszczem. To mianowanie prorokiem lub rzecznikiem Pana w kraju było nieodwracalną zmianą w życiu Elizeusza i uczcili to uroczystym posiłkiem, podczas którego używali sprzętu do orki do rozpalenia ognia, a zwierzęta były pożywieniem (1 Królów 19. 19-21).

Elizeusz nie był jedynym następcą Eliasza: wydaje się, że zainspirował on również grupę ludzi znaną jako „synowie proroków”. Po odejściu Eliasza ze sceny Elizeusz wydaje się pełnić funkcję ich przywódcy.

W tradycji karmelitańskiej Elizeusz jest postacią o wiele mniej ważną niż jego poprzednik, ale jest interesujący jako przykład sposobu, w jaki tradycja może być przekazywana z pokolenia na pokolenie. Było coś wyjątkowego w Eliaszu. Zarządca pałacu królewskiego powitał Eliasza z szacunkiem: „Czy to ty, mój panie Eliaszu?”. Jego szef, król Achab, był bardziej ambiwalentny: „Czy to ty, ty, sprawco niepokojów Izraela?”. Eliasz był gotów mówić o prawdzie Bożej wszystkim ludziom, bez względu na to, jak potężni byli, a to było ugruntowane w jego bezkompromisowej gorliwości dla Boga. To było sednem prorockiego charyzmatu Eliasza i poprzez wybranie Elizeusza na swojego następcę zapewnił, że będzie on kontynuowany.

Jako karmelici, wszyscy jesteśmy w takiej sytuacji. Podobnie jak Elizeusz, otrzymujemy tradycję karmelitańską od tych, którzy byli przed nami. Przyjmujemy ten płaszcz i otrzymujemy ducha naszych poprzedników. Słuchamy tego, co zrobili i czerpiemy z tego inspirację. Z każdym pokoleniem tradycja pogłębia się, ponieważ dodawane są do niej nowe historie. Nowe sposoby, w jakie ta gorliwość dla Boga przejawia się w naszym życiu. Nowe sposoby, w jakich doświadczenie Boga w ciszy – lub w delikatnym wietrze – stało się częścią życia ludzi. Poprzez medytację nad tymi historiami znajdujemy fundament dla naszego własnego życia, podstawową solidność, z której możemy reagować na zmiany na świecie i wydarzenia w naszym życiu.

Richard Green OCarm

Tekst pochodzi ze strony irlandzkiej prowincji Karmelitów, tłumaczenie B.J
Obraz: Benjamin West, Elizeusz wskrzesza syna Szunemitki