Aktualności

15 listopada – Wspomnienie wszystkich zmarłych z Zakonu Karmelitańskiego

Data publikacji: środa, 15-11-2023

Domy większości ludzi składają się zazwyczaj z drewnianego szkieletu lub betonowych fundamentów, co więcej, buduje się je z ogromnej różnorodności materiałów i najczęściej są rezultatem współpracy więcej niż jednej lub dwóch osób. Tak samo Zakon Karmelitański nadal wzrasta i rozwija się dzisiaj dzięki obecności i wkładowi wszystkich, którzy budowali na jego duchowych fundamentach, nie tylko jego wielkich świętych.

W tym wspomnieniu wszystkich zmarłych z Zakonu Karmelitańskiego przychodzą nam na myśl wszystkie te osoby i ich udział w dziedzictwie, które nam zostało przekazane. Ci bracia i siostry nie byli, być może, sławnymi duchowymi pisarzami, ani nie mieli renomy ze względu na swoje głębokie doświadczenie modlitwy, ale pozostawili swój ślad w Zakonie i w każdym z nas przez swój wysiłek, aby żyć w czci dla Jezusa Chrystusa w służbie Zakonowi i Kościołowi. Jako kapłani lub bracia, mniszki lub siostry, konsekrowani świeccy lub członkowie trzeciego zakonu pozwolili, by duch Karmelu wszedł w ich codzienność i rozciągnęli go na wszystkich, którzy ich otaczali. Inni znowu nie byli oficjalnymi członkami Zakonu, lecz poprzez hojny dar swojego czasu, talentu czy wsparcia zachęcali nas, karmelitów, do coraz głębszej wierności naszemu powołaniu.

Jednak ten dzień nie jest jedynie dniem pamięci. Jest to także dzień, w którym Zakon przed wszystkim modli się za te dusze w akcie wiary ufnej w miłosierdzie i w obietnice samego Jezusa Chrystusa, „zmartwychwstania i życia” (J 11,25), który zapewnia nas, że wolą Ojca jest, aby ze wszystkiego, co Mu dał, niczego nie stracił, ale żeby to wskrzesił w dniu ostatecznym (J 6,39). Poprzez nasze modlitwy złączone ze wstawiennictwem Maryi prosimy Boga, aby czuwał nad naszymi siostrami i nad naszymi braćmi w swoim nieskończonym i wielkim miłosierdziu (por. Iz 55,7-11) i by wezwał ich do domu. Jednocześnie nasze prośby kierujemy także do naszych zmarłych karmelitów, zachęcając ich do kierowania się ku Bogu z wielką ufnością, ponieważ to, w co uwierzyli, czego doświadczyli i co przeżyli w swoim ziemskim życiu, zostanie teraz w pełni urzeczywistnione w wiecznych objęciach Boga.

Także nam, którzy trwamy w ziemskiej egzystencji, dzień ten służy jako ważne przypomnienie, że to ziemskie życie jest tylko momentem przejściowym, krótkim pobytem kierującym nas ku rzeczywistości znacznie żywszej i trwalszej. Wspomnienie to jest więc zachętą, abyśmy postawili na pierwszym miejscu nasze życie tak, aby odbijała się w nim ta nadzieja na przyszłość i by porzucić wszystko, co sprawia, że marnujemy czas i utrudnia nam zwrócenie się ku celowi, jakim jest życie wieczne w Bogu. Owe dusze wiernych zmarłych, za które się modlimy, pomagają nam zrozumieć, że nie jesteśmy sami w tym pielgrzymowaniu, ponieważ także oni przebyli już tę drogę ku wieczności.

Starajmy się więc pamiętać i modlić się za naszych drogich zmarłych karmelitów w sposób szczególny dzisiaj, dziękując im za wszystko, co zrobili, i prosząc, aby mogli cieszyć się wiecznym odpoczywaniem. W ten sposób nie przestajemy uczestniczyć w budowaniu domu Boga, domu, w którym jest wiele mieszkań (J 12,4), a nasi braci i siostry, a także i my sami, jesteśmy wezwani, by uczynić go pewnego dnia naszym wiecznym mieszkaniem.

Zjednoczeni miłością do Chrystusa i czcią wobec Jego umiłowanej Matki, członkowie rodziny Karmelu cały czas obdarzają się braterską miłością, czy to angażując się w walkę dla Chrystusa na tej ziemi, czy też po zakończeniu ziemskiej pielgrzymki oczekując chwalebnego oglądania Pana. Dlatego cały Zakon, zjednoczony w modlitwie, poleca miłosierdziu Boga zmarłych braci i siostry, aby za wstawiennictwem Dziewicy Maryi, rękojmi pewnej nadziei i radości, przyjął ich On do chwalebnego chóru świętych.