16 lipca - Najświętsza Maria Panna z Góry Karmel
Pismo Święte sławi piękno Góry Karmel, na której prorok Eliasz bronił czystości wiary Izraela w Boga żyjącego. Na tej górze, w pierwszych latach XIII wieku miał miejsce formalny początek Zakonu Karmelitów, pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel.
Tytuł ten, stanowiący niemal kompendium dobrodziejstw Patronki, zaczął być używany począwszy od XIV wieku, najpierw w Anglii, a potem stopniowo w całym Zakonie. Osiągnął największą świetność w początkach XVII wieku, gdy kapituła generalna uznała go za główne i szczególne święto Zakonu, a Paweł V za tytuł wyróżniający Bractwa Szkaplerznego.
Dziewica Maryja w Konstytucjach
W Dziewicy Maryi, Matce Boga i typie Kościoła, karmelici znajdują doskonały obraz wszystkiego tego, czym pragną i mają nadzieję się stać. Z tego względu Maryję zawsze uważano za patronkę Zakonu, którego jest także Matką i Chlubą. Karmelici mieli ja zawsze przed oczami i w sercu jako „Dziewicę Najczystszą”. Patrząc na nią i przeżywając w bliskości z nią życie duchowe uczymy się stawać przed Bogiem razem jako bracia Pana. Maryja żyje bowiem pomiędzy nami jako matka i siostra, wrażliwa na nasze potrzeby, razem z nami oczekuje i żywi nadzieję, cierpi i raduje się.
Szkaplerz jest znakiem niezmiennej i stałej macierzyńskiej miłości Maryi do karmelitańskich braci i sióstr.
Zgodnie ze swoją tradycją sięgającą XVI wieku Karmel wyraża pełną miłości bliskość Maryi wobec ludu Bożego poprzez nabożeństwo szkaplerza: znaku poświęcenia się jej, narzędzia łączenia wiernych z Zakonem, a także popularnego i skutecznego narzędzia ewangelizacji.
(Konstytucje #27)
