6 listopada - św. Noniusz Alvares Pereira, zakonnik
Nuno Álvares Pereira urodziła się w Portugalii 24 czerwca 1360 roku, najprawdopodobniej w miejscowości Cernache do Bomjardin, jako nieślubny syn brata Álvaro Gonçalves Pereiry, kawalera zakonu Szpitalników św. Jana z Jerozolimy i przeora w Crato oraz Irii Gonçalves do Carvalhal. Po około roku od narodzin dzięki dekretowi królewskiemu uzyskał prawność pochodzenia i mógł otrzymać wychowanie rycerskie typowe dla potomków rodów szlacheckich swojej epoki. W wieku trzynastu lat został paziem królowej Eleonory, został przyjęty na dwór i dość szybko pasowany na rycerza. W wieku szesnastu lat z woli ojca poślubił młodą, bogatą wdowę, Eleonorę de Alvim. Z tego związku urodziło się troje dzieci, dwóch synów, którzy zmarli w niemowlęctwie oraz córka, Beatriz, która miała w przyszłości poślubić syna króla Jana I, Alfonsa, pierwszego księcia Bragançy.
Po śmierci króla Ferdynanda, który zmarł bezpotomnie 22 października 1383 roku, jego brat Jan, jego brat został uwikłany w spór o koronę portugalską, do której prawa odmawiał mu król Kastylii, będący mężem córki zmarłego króla Ferdynanda. Nuno walczył u boku Jana, który uczynił go swoim konetablem, czyli wodzem naczelnym. Prowadził on kilkukrotnie armię portugalską do zwycięstwa aż do decydującej, wygranej bitwy pod Aljubarrotą (14 sierpnia 1385 roku), która zakończyła konflikt.
Zdolności wojskowe Nuna były wszakże tonowane przez szczerą i głęboką duchowość. Miłość do eucharystii i do Matki Bożej stanowiła fundament jego życia wewnętrznego. Jako wielki czciciel Maryi pościł na jej cześć we środy, piątki i soboty, a także w wigilię świąt maryjnych. Codziennie uczestniczył we mszy świętej, chociaż mógł przyjmować eucharystię tylko z okazji większych świąt. Na sztandarze, który wybrał jako swoją osobistą odznakę znajdował się wizerunek Ukrzyżowanego, Maryi i świętych rycerzy Jakuba i Jerzego. Z własnego majątku ufundował wiele kościołów i klasztorów, wśród których wspomnimy Karmel w Lizbonie i kościół Matki Bożej Zwycięskiej w Batalha.
Po śmierci żony w 1387 roku, Nuno nie chciał powtórnie się żenić, lecz wiódł życie w bezprzykładnej czystości. Kiedy w 1387 roku zawarto pokój, rozdał weteranom dużą część swoich dóbr, których pozbył się całkowicie, gdy w 1423 roku postanowił wstąpić do ufundowanego przez siebie klasztoru karmelitów przyjmując imię Noniusza od Świętej Maryi. Z natchnienia Miłości porzucił w ten sposób wojsko i władzę, by dać się przyodziać w zbroję duchową zalecaną przez regułę Karmelu. Dokonał w ten sposób radykalnej zmiany życia, która doprowadziła do wypełnienia drogę autentycznej wiary, którą zawsze kroczył. Pragnął usunąć się do jakiejś wspólnoty z dala od Portugalii, jednak syn króla, książę Edward, zabronił mu tego. Nikt jednak nie mógł zabronić mu poświęcenia się zbieraniu jałmużny dla klasztoru, a przede wszystkim na potrzeby ubogich, których nie przestał wspierać i służyć na wszelkie możliwe sposoby.Zorganizował dla nich codzienne rozdawnictwo żywności i nigdy nie odmawiał ich prośbom. Konetabl króla Portugalii, naczelny wódz armii i zwycięski dowódca, fundator i dobroczyńca wspólnoty karmelitańskiej, wstępując do klasztoru nie chciał żadnych przywilejów, lecz wybrał dla siebie najniższą rangę prostego brata i oddał się całkowicie na służbę Panu, Maryi, czułej czcigodnej Patronce, a także ubogim, w których rozpoznawał oblicze samego Jezusa.
Znaczący był także dzień śmierci brata Noniusza od Świętej Maryi: niedziela Wielkanocna, 1 kwietnia 1431 roku. Zaraz też po śmierci lud uznał go za świętego i zaczął nazywać „o Santo Condestavel” („Świętym Konstablem”). Jednak, o ile fama świętości Noniusza pozostawała stała,a nawet rosła z upływem czasu, o tyle dużo bardziej skomplikowany był przebieg jego procesu kanonizacyjnego, który rozpoczął się stosunkowo szybko na wniosek władców portugalskich, a potem zakonu karmelitów, ale napotkał wiele przeszkód natury zewnętrznej.Dopiero w roku 1894 ojciec Anastasio Ronci, ówczesny postulator generalny karmelitów, zdołał otworzyć proces o uznanie kultu „ab immemorabili” błogosławionego Noniusza, który to proces mimo trudności związanych z epoką zakończył się szczęśliwie 23 grudnia 1918 roku dekretem Clementissimus Deus Jego Świątobliwości Benedykta XV.
Także relikwie świętego były przenoszone kilkakrotnie z pierwotnego grobu w kościele karmelitów, dopóki w 1961 roku z okazji sześćsetlecia narodzin błogosławionego Noniusza nie zorganizowano peregrynacji cennego srebrnego relikwiarza, w którym je złożono. Relikwiarz ten jednak wkrótce potem skradziono, a relikwii nigdy nie odnaleziono. Na ich miejsce przeniesiono kości przechowywane gdzie indziej. Odkrycie w 1966 roku pierwotnej lokalizacji grobu z fragmentami kości kompatybilnymi ze znanymi wcześniej relikwiami rozpaliło na nowo pragnienie, by Kościół jak najszybciej ogłosił błogosławionego Noniusza świętym.
Postulator generalny karmelitów, o. Felipe M. Amenós y Bonet, uzyskał ponowne otawrcie sprawy kanonizacyjnej, która tymczasem została wzmocniona domniemanym cudem, który wydarzył się w roku 2000. Przeprowadzono stosowne dochodzenie i 3 lipca 2008 roku ojciec święty Benedykt XVI polecił promulgować dekret o cudzie do kanonizacji, a podczas konsystorza 21 lutego 2009 roku zarządził, aby błogosławionego Noniusza zaliczyć w poczet świętych 26 kwietnia 2009 roku.
