Aktualności

Św. Teresa z Avila - prawdziwa nauczycielka dla wiernych każdej epoki

Data publikacji: wtorek, 15-10-2024

Niech nic cię nie smuci, niech nic cię nie przeraża, wszystko mija, lecz Bóg jest niezmienny. Cierpliwością osiągniesz wszystko; Temu, kto posiadł Boga, niczego nie braknie. Bóg sam wystarczy. Solo Dios basta!”.

Urodziła się 28 marca 1515 roku w Avila w Hiszpanii, jako szóste dziecko (z jedenaściorga) Alfonsa Sanchez de Cepeda i Beatriz de Ahumada. Na świat przyszła w okresie wielkich odkryć Ameryki. W kraju szerzyła się reformacja, a życie zakonne w większości zgromadzeń chyliło się ku upadkowi. Coraz więcej domów zakonnych przypominało pensjonaty niż ośrodki życia duchowego. W klimacie takich niepokojów, walki i zmagań upływały lata dzieciństwa Teresy.

Jej rodzina była bardzo pobożna. Z domu wyniosła szczególną cześć i nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. W piętnastym roku życia straciła matkę i została posłana do kolegium Augustianek. Po ukończeniu nauki objęła obowiązki rodzinne. Jednakże przekonana o swym powołaniu do życia zakonnego w 1536 roku pomimo sprzeciwu ze strony ojca wstąpiła do klasztoru karmelitańskiego pod wezwaniem Wcielenia w swym rodzinnym mieście.

Złożywszy śluby zakonne, postanowiła zmierzać do doskonałości bardziej z gorliwością niż roztropnością, to doprowadziło do ją ciężkiej choroby. Ojciec Teresy był zmuszony zabrać ją do pobliskiego miasta, aby poddać ją kuracji. Kuracja okazała się bardziej szkodliwa od choroby i Teresa została odwieziona do Avila do domu swego ojca. Uważano ją za martwą, w rzeczywistości wpadła w głęboką śpiączkę (przez cztery dni). W klasztorze Wcielenia przygotowano nawet dla niej grób. Teresa jednak powróciła do życia, choć stopniowo odzyskiwała siły. Przez pewien czas pozostawała jeszcze sparaliżowana. Po całkowitym odzyskaniu sił – wyzdrowienie swoje przypisała św. Józefowi, do którego zawsze miała szczególne nabożeństwo.

Życie w klasztorze Wcielenia dalekie było od ideału eremickiego – właściwego Karmelitankom. Teresa po powrocie do zdrowia zaczęła wieść intensywne życie towarzyskie, przyjmując w rozmównicy wielu gości. Stała się powierniczką wielu ludzkich problemów ale także miejskich plotek. Pewnego dnia podczas modlitwy usłyszała: Chcę, abyś odtąd rozmawiała nie z ludźmi, ale z aniołami. Od tego momentu czuła przy sobie bliskość Jezusa. Stopniowo zaczęła zdawać sobie sprawę, że prowadzi życie poniżej swych duchowych możliwości. Zaczęła ograniczać wizyty w rozmównicy, a skoncentrowała się na modlitwie. Wielką pomocą dla niej był jej spowiednik, jezuita Baldassare Alvarez, obdarzony niezwykłym darem rozróżniania duchów i rozpoznawania dzieł Bożych w duszy św. Teresy.

Teresa poczuła, że reguła zakonna niewiele od niej wymaga, a ona czuje się wezwana do większego poświęcenia i oddania. Dlatego też święta podjęła się niezwykłego dzieła – Reformy Zakonu. Dnia 24 sierpnia 1562 roku został założony klasztor pod wezwaniem św. Józefa z pierwotną regułą karmelitańską w Avila. Był to pierwszy klasztor Karmelitanek Bosych oddanych życiu modlitwy, umartwienia i samotności w ścisłej klauzurze. W nowym domu zakonnym wystrzegano się wszelkich przywilejów związanych z pochodzeniem społecznym.
Powstanie zreformowanego klasztoru pod wezwaniem św. Józefa dało początek reformie karmelitańskiej. Pomimo wielu trudności i oporów w latach 1567-1582 powstały 32 klasztory zreformowane. Wielkim orędownikiem Teresy był św. Jan od Krzyża, którego ceniła bardzo ze względu na przymioty jego ducha.

Zmarła 4 października 1582 roku w święto św. Franciszka z Asyżu w Alba de Tormes. Jako błogosławioną ogłosił ją Paweł V 24 kwietnia 1614 roku, kanonizował ją Grzegorz XV 12 marca 1622 roku, a jako pierwszą kobietę 27 września 1970 roku Paweł VI ogłosił św. Teresę od Jezusa Doktorem Kościoła.