o. Wincenty Józef Kruszewski OCarm (1843-1922)
Urodzony [20 lutego] 4 marca 1843 roku w miejscowości Wójty-Zamoście, należącej do parafii Płońsk, gminy Strachowo, powiatu i guberni płockiej, Królestwa Polskiego. Pierworodny syn Ignacego i Julianny z Wróblewskich, gospodarzy wywodzących się ze zubożałej szlachty mazowieckiej. Ochrzczony [25 lutego] 9 marca 1843 r. w kościele parafialnym pw. św. Michała Archanioła w Płońsku, przez karmelitę o. Maksymiliana Wolańskiego . W tym kościele pobrali się Jego rodzice [5 lutego] 17 lutego 1841 r., oraz chrzczono rodzeństwo Teofilę, Florentynę i Jana.
Do Zakonu oo. Karmelitów, prowincji Najświętszego Sakramentu, przyjęty 4 października 1860 roku w Kłodawie, tam odbył nowicjat. Do rodziny Karmelitańskiej włączony ślubami prostymi 4 marca 1861 roku w Kłodawie, odtąd w zakonie używał tylko imienia Wincenty. Dwa tygodnie później 19 marca 1861 roku przybył do Obór . Tu złożył śluby uroczyste dnia 5 października 1862 r. Na początku 1863 r. skierowany został do Warszawy, gdzie Karmelici mieli studium teologiczne. 7 października 1866, w dniu święta NMP Różańcowej otrzymał święcenia kapłańskie. Dane konsekratora i miejsca święceń nie są znane, najprawdopodobniej była to Warszawa, lub Płock . Mszę Świętą, wraz z prymicyjnym błogosławieństwem przez nałożenie rąk i „ściskanie głów” odprawił w kościele Narodzenia NMP w Warszawie na Lesznie, w czwartek [29 września] 11 października 1866 roku. W latach 1868-1879 wymieniany w urzędowych spisach, jako prezbiter przypisany do pracy przy kościele pokarmelitańskim na warszawskim Lesznie, oraz osobno jako kapelan przytułku w domu NMP przy ulicy Żytniej w Warszawie .
Do Obór przybył ok. 1879 roku, aby zasilić zmniejszającą się liczebnie wspólnotę konwentu oborskiego. Prowadził życie ascetyczne, pełne modlitwy, pracy i umartwienia. Ceniony i spowiednik, znany z umiejętności czytania ludzkich sumień i egzorcyzmowania opętanych.
W Bibliotece OO. Karmelitów w Krakowie znajdują czasopisma „Vinculum” i „Analecta”, wydawane przez Kurię Generalną Karmelitów w Rzymie. Do pierwszego napisał biogram, upamiętniający zmarłego współbrata o. Tomasza od. św. Ignacego Janowicza (1913), do drugiego krótką informację o klasztorze Oborskim (1909). Oba teksty napisane są w języku łacińskim.
Doczekał włączenia oborskiego klasztoru do struktur nowoutworzonej prowincji polskiej. Zmarł w opinii świętości 6 października 1922 r. Był ostatnim karmelitą przynależącym do prowincji wielkopolskiej Karmelu. Jego grób jest miejscem pielgrzymek, składania próśb i podziękowań.
Prace nad powyższym biogramem, który wraz z bibliografią sporządziłem na prośbę o. Piotra z Obór, przyniosły szereg nowych odkryć. Dotychczas zapomniana była twórczość naukowa o. Wincentego, brakowało też dokładnych dat poszczególnych wydarzeń z życia. Najważniejszym jednak jest odkrycie posługi kapelańskiej w domu Sióstr Bożego Miłosierdzia w Warszawie, przy ul. Żytniej. Podkreślenia wymaga fakt, że kapelanię zakładu dla dziewcząt ubogich i moralnie upadłych prowadzili karmelici przez prawie 50 lat, aż do 1918 roku, z czego przeszło 40 lat posługiwał tam ostatni prowincjał prowincji wielkopolskiej o. Leopold Urbanowicz.
