Aktualności

6 listopada - św. Noniusza od św. Maryi Alvaresa Pereiry, zakonnika

Data publikacji: czwartek, 06-11-2025

Noniusz od św. Maryi (Nuno de Santa Maria) Álvares Pereira - Portugalczyk, żołnierz, wdowiec, później karmelita bosy

Urodził się w Portugalii 24 czerwca 1360 roku, najprawdopodobniej w Cernache do Bomjardin. Był nieślubnym synem Álvara Gonçalvesa Pereiry, rycerza Zakonu Szpitalników Świętego Jana Jerozolimskiego, i Irii Gonçalvesa do Caravalhal. Około roku po urodzeniu został zalegalizowany dekretem królewskim i otrzymał rycerskie wykształcenie typowe dla synów szlacheckich rodzin swoich czasów. W wieku trzynastu lat został paziem królowej Eleonory; przyjęty na dwór królewski, wkrótce został pasowany na rycerza. W wieku szesnastu lat, na polecenie ojca, poślubił bogatą młodą wdowę, Leonor de Alvim. Mieli troje dzieci: dwóch synów, którzy przedwcześnie zmarli, i córkę Beatriz, która później poślubiła Alfonsa, pierwszego księcia Bragançy, syna króla Jana I.

Kiedy król Ferdynand zmarł bezpotomnie 22 października 1383 roku, jego brat Jan walczył o koronę portugalską z królem Kastylii, który poślubił córkę zmarłego króla. Nuno poparł Jana, który wybrał go na swojego konstabla, czyli głównodowodzącego armii. Nuno wielokrotnie prowadził armię portugalską do zwycięstwa, aż do bitwy pod Aljubarrotą 14 sierpnia 1385 roku, która zakończyła konflikt.

Zdolności wojskowe Nuna były równoważone szczerą i głęboką duchowością. Miłość do Eucharystii i Maryi Panny stanowiła rdzeń jego życia wewnętrznego. Jako gorliwy czciciel Maryi, pościł ku Jej czci w środy, piątki, soboty i w wigilię Jej świąt. Codziennie uczęszczał na mszę świętą, choć Komunię Świętą mógł przyjmować tylko w większe święta. Sztandar, który wybrał jako swój osobisty symbol, przedstawiał Chrystusa Ukrzyżowanego, Maryję oraz świętych rycerzy Jakuba i Jerzego. Sfinansował budowę licznych kościołów i klasztorów, w tym klasztoru karmelitów w Lizbonie i kościoła Santa Maria da Vitória w Batalha.

Po śmierci żony w 1387 roku odmówił ponownego ożenku i żył w czystości. Wraz z ustanowieniem pokoju, znaczną część swoich dóbr przekazał weteranom, a w 1423 roku wyrzekł się ich całkowicie, wstępując do Zakonu Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, w klasztorze, który sam założył. Przyjął imię Brat Nunon od Najświętszej Maryi Panny. Kierowany miłością, porzucił broń i władzę, by przywdziać duchową zbroję zalecaną przez Regułę Karmelitów. W ten sposób radykalnie odmienił swoje życie, wieńcząc drogę autentycznej wiary, którą zawsze podążał.

Chciał przenieść się na emeryturę do wspólnoty daleko od Portugalii, ale syn króla, Don Duarte, nie pozwolił mu na to. Nikt jednak nie mógł mu przeszkodzić w poświęceniu się jałmużnie na rzecz klasztoru, a zwłaszcza ubogich: zorganizował dla nich codzienną dystrybucję żywności.

Pomimo swych wzniosłych tytułów – konstabla króla Portugalii, głównodowodzącego armii, założyciela i dobroczyńcy klasztoru – nie chciał przywilejów; wybrał najniższą rangę: zakonnika świeckiego i poświęcił się całkowicie służbie Panu, Maryi i ubogim, w których widział samo oblicze Jezusa.

Zmarł, co znamienne, w Niedzielę Wielkanocną, 1 kwietnia 1431 roku (choć niektóre źródła podają 1 listopada 1431 roku jako datę śmierci). Jego reputacja świętości rozprzestrzeniła się natychmiast. Ludzie zaczęli nazywać go „świętym konstablem”. Sława ta rosła z czasem. W 1894 roku wszczęto proces mający na celu uznanie jego czci  ab immemorabili  – od niepamiętnych czasów – który zakończył się 23 grudnia 1918 roku dekretem  Clementissimus Deus  papieża Benedykta XV.

3 lipca 2008 roku Ojciec Święty Benedykt XVI zarządził promulgację dekretu o cudzie kanonizacyjnym.